Day In Life – czyli symultaniczność świata

„Napisać historię 'Jednego Dnia Świata’:
– jak słońce wstaje nad Tybetem, nad Saharą, nad Florencją i Limą
– jak budzą się dzieci, jak budzą się kobiety
– jak budzą się robotnicy
– jak budzą się bojownicy
– jak rozchodzi się zapach kawy, herbaty, jajecznicy, krwi świeżo zarżniętej kury, kasawy
– jak chłopi idą do pracy
– jak ruszają muły
– jak ruszają pociągi
– czołgi
– jak stojące nad brzegiem rzeki kobiety zaczynają pranie
-potem przychodzi południe i życie zamiera (w tropikach – w Czadzie, w Mali, na pustyni Atakama, Gobi, Kara-Kum, itd.)
– jak rzeźbią w drewnie, jak rzeźbią w glinie, jak kują w kamieniu, w metalu, jak szlifują diament
– jak ubijają maniok, okopują ziemniaki, jak sterują okrętem i prowadzą samolot
– jak wszędzie słychać jakąś maszynę
– potem zamieranie pracy, powrót z pracy
– jak wszystko zaczyna zwalniać obroty
– zbliża się zmierzch
– wieczór
– jak zapalają się ogniska, światła w oknach, latarnie i neony, powłoki robaczków świętojańskich, oczy węża boa
– jak płonie sawanna, jak płonie wieś, miasto po nalocie
– jak w Czarnobylu otwierają się wrota piekła
– jak siadamy do kolacji, patrzymy w telewizory
– jak maleństwo (niuńka, kruszynka, dziubeczek) chce (nie chce) spać
– ale w sumie ogólne, powolne zasypianie
– przed tym – zbliżanie się ciał
– jak to słychać
– szepty, głosy, wołania, krzyki (cała wieża Babel języków, tonów, dźwięków, brzmień, inkantacji, b-molli i c-durów)
– powolne wchodzenie w ciemność, w noc
– w męki bezsenności, w zwidy i koszmary albo krzepkie chrapanie, w niepamięć, w sny
– jak ziemia zapada się w niebyt i jak powraca za kilka godzin, ze świtem.”