Brodę mam gęstą,
oczy przesłonięte powieką,
jak u tych co znają cenę
Rzeczy widzialnych.
Milczę jak przystoi Mężowi,
który wie, że ludzkie serce
Więcej pomieści niż mowa.
Rodzinny kraj, dom i urząd publiczny rzuciłem
Nie żebym szukał zysku albo przygód.
Nie jestem cudzoziemcem na okrętach.
Twarz pospolita, poborcy podatków, kupca, żołnierza, nie różni mnie w tłumie.
Ani się wzbraniam oddać cześć należną miejscowym bóstwom.
I jem to co inni.
Tyle wystarczy powiedzieć o sobie.
Czesław Miłosz
Biała Jaskółka to opowieść o czternastoletniej Julii Marzec, wychowance sierocińca, na którą niespodziewanie spada zadanie na pozór przerastające jej siły i zdolności. Dziewczynka podejmuje się jego wykonania, przeczuwając, że dzięki temu uda się jej odkryć własną tożsamość, poznać swoje pochodzenie i przeznaczenie. Warstwa fabularna to jednak tylko pretekst do ukazania problemów tkwiących o wiele głębiej
Bardzo klimatyczne zdjęcia, szczególnie pierwszy portret mężczyzny z brodą – piękny! eh i te tramwaje – 🙂
Czas jakby dla nich się zatrzymał…piękne miejsca, muszę się tam wybrać koniecznie!
I piękne zdjęcia 🙂 Jak zwykle zresztą!
obejrzałem z przyjemnością, wielką…
czekam na więcej…
więcej więcej, mam nadzieję ze w niedziele już poczuje ten sam klimat 🙂
Tam rzeczywiście jest jak w Lisbon Story! 🙂
jaram sie twoimi zdjęciami<3